بی‌جهت

لغت نامه دهخدا

بی جهت. [ ج َ هََ ] ( ص مرکب ، ق مرکب ) بی سبب و بدون دلیل. بیهوده. ( ناظم الاطباء ). بی علت.

فرهنگ معین

(جَ هَ ) [ فا - ع . ] (ق مر. ) ۱ - بی سبب ، بدون دلیل ، بی علت . ۲ - بیهوده .

فرهنگ عمید

۱. بی سبب، بی علت، بدون دلیل.
۲. (صفت ) بیهوده.

فرهنگ فارسی

۱ - بی سبب بدون دلیل بی علت . ۲ - بیهوده .