دغ

لغت نامه دهخدا

دغ. [ دَ ] ( ص ) مخفف داغ. ( برهان ). رجوع به داغ شود. || زمین بی علف ، یعنی زمین که هرگز گیاه در آن نرسته باشد. ( برهان ). زمین بی علف. ( آنندراج ). در گناباد خراسان ، صحرای بی آب و علف را گویند. || سر بی موی که از کچلی همچو کون طاس بود. ( برهان ). سر بی موی طاس. ( آنندراج ). سر کچل بی موی سرخ. ( لغت محلی شوشتر، نسخه خطی ). کل. لغ. || چارضرب زده ، یعنی شخصی که ریش و سبیل و ابرو و مژه را پاک بتراشد. ( از برهان ) ( از آنندراج ). || جایی که موی نباشد. ( شرفنامه منیری ).

فرهنگ معین

(دَ ) (ص . ) داغ .

فرهنگ عمید

۱. زمین خشک و سخت، زمینی که در آن گیاه نروید.
۲. سر بی مو.

فرهنگ فارسی

زمین خشک وسخت، سربی مونیزگفته شده است
۱ - ( صفت ) بسیار گرم حار سوزان . ۲ - ( اسم ) سوزاندن موضعی از بدن ( حیوان یا انسان ) با آهن تافته و جز آن . ۳ - غصه اندوه مصیبت : داغ مرگ عزیزان ۴ - نشان نشانه اثر . ۵ - ( اسم ) معنی که شاعر چند جا ببندد . ۶ - نام شاعر که در غزل و قصیده مذکور شود . ۷ - ( صفت ) کهنه مستعمل .

فرهنگستان زبان و ادب

{playa, dry lake , kavir , takir} [زمین شناسی] ناحیه ای خشک و بی گیاه و هموار که در پایین ترین بخش یک حوضۀ کویری زهکشی نشده قرار دارد

دانشنامه آزاد فارسی

دَغ (playa)
دریاچه ای موقت، در ناحیه ای با زهکشی درونی. عارضۀ معمول حوضههای بیابانی خشک است که با رود های موقتی تغذیه می شود. آب های جاری نمک های محلول را به دریاچه می آورند که در دوره های خشک، بر اثر تبخیر و عقب نشینی دریاچه، به صورت رسوبات تبخیری نهشته می شوند. نمونه های دَغ در ایران بسیار است؛ از آن جمله است دریاچۀ نمک قم و حوض سلطان.

ویکی واژه

داغ.