جابه جا

فرهنگ معین

(بِ ) (ق . ) فوری ، بلافاصله ، که بیشتر با فعل مردن به کار برده می شود.

فرهنگ عمید

۱. محل به محل، مکان به مکان، نقطه به نقطه: آن حکیم خارچین استاد بود / دست می زد جابه جا می آزمود (مولوی: ۴۱ ).
۲. درحال، فوراً، فی الفور: جابه جا افتاد و مرد.
* جابه جا شدن: (مصدر لازم )
۱. از جایی به جای دیگر رفتن.
۲. از جای خود تکان خوردن استخوان یا مفصل، از بند دررفتن، از جا دررفتن.
* جابه جا کردن: (مصدر متعدی )
۱. چیزی را از جایی به جای دیگر گذاشتن.
۲. چیزی را در جای خود قرار دادن.

ویکی واژه

فوری، بلافاصله، که بیشتر با فعل مردن به کار برده می‌شود.