لغت نامه دهخدا
شهلة. [ ش ُ ل َ ]( ع اِمص ) میش چشمی و نیکو از آن ، یا شهلة آن است که حدقه چشم بسرخی زند و خطهای سرخ نبوده باشد مانند شکلة، لیکن آن عبارت است از کمی سیاهی حدقه بحدی که گویا مایل بسرخی است. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). میش چشمی ،و گفته اند در شهلة سیاهی چشم کمتر از زرقه است و خطوط سرخ ندارد. ( ناظم الاطباء ).
شهله. [ ش ُ ل َ / ل ِ ] ( از ع ، ص ) پیرزن. ( غیاث ). عجوز. سخت پیر. ( یادداشت مؤلف ). || ( اِمص ) میش چشمی. سیاهی و کبودی یا سرخی در سیاهی چشم. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به شهلة شود. || ( اِ ) گوشت بسیار چرب. ( برهان ). گوشت بغایت چرب را گویند. ( آنندراج ) ( رشیدی ). گوشت بد. ( یادداشت مؤلف ). چربوی گوشت. چربوی روی تن گوسفند و جز آن غیر دنبه. شهره. چربو وپیه گوشت چون بپزد. ( یادداشت مؤلف ). و در تداول عامه شحله و شحره و شلهه ( شلحه ) هم گویند :
ور نگرد شهله را در قدح نرگسی
نرگس شهلا شود منفعل اندر چمن.بسحاق اطعمه.شهله چربش دوله گیپا پاچه دست و کله سر
روده زیچک شُش حسیبک دل کباب و خون جگر.بسحاق اطعمه.|| خفاش و شب پره. ( ناظم الاطباء ).
