( سرآسیمه ) سرآسیمه. [ س َ م َ / م ِ ] ( اِ مرکب ) ( از: سر + آسیمه ) آسیمه سر. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). شوریده سر، چه آسیمه بمعنی شوریده آمده است. مضطرب و حیران. ( برهان ) ( غیاث ). متحیر. مدهوش. فرومانده. ( لغت نامه اسدی ). سرگردان. ( اوبهی ). سرگشته و دیوانه و شیفته و پریشان و شوریده سر، چه سیمه بمعنی شوریده و پریشان آمده. ( آنندراج ). سرگشته. دیوانه. ( شرفنامه منیری ) : گله دار چون بانگ اسبان شنید سرآسیمه از خواب سر برکشید.فردوسی.که پرورده بت پرستان بدند سرآسیمه برسان مستان بدند.فردوسی.همه فیلسوفان و دانشوران سرآسیمه و عاجزند اندر آن.شمسی ( یوسف و زلیخا ).مرا از خواب نوشین دوش بجهاند سرآسیمه یکی زین زنگیانت.ناصرخسرو.وقت حادثه سرآسیمه و نالان. ( کلیله و دمنه ). بسا خفته کز هیبت پیل مست سرآسیمه هر ساعت ازخواب جست.خاقانی.مشتری عاشق آن زلف و رخ و خال شده ست که چو گردونْش سرآسیمه و شیدا بینند.خاقانی.باغ جهان زحمت خاری نداشت خاک سرآسیمه غباری نداشت.نظامی.ای سرآسیمه مه از رخسار تو سرو سردرپیش از رفتار تو.سعدی.گرت برکند چشم روئین ز جای سرآسیمه خوانندت و تیره رای.سعدی.سرآسیمه گوید سخن پرگزاف چو طنبور پرمغز بسیارلاف.سعدی.
فرهنگ معین
(سَ مِ )(ص مر. )= سرآسیمه :هراسان ، سرگردان ، آشفته و سرگشته ، پریشان حال .
