گوهردار. [ گ َ / گُو هََ ] ( نف مرکب ) دارای گوهر. دارای جواهر : خوش می روی در جان من ، خوش می کنی درمان من ای دین و ای ایمان من ، ای بحر گوهردار من.مولوی ( کلیات شمس ). || دارای نژاد. اصیل. نژاده. || دارای جوهر چنانکه تیغ و شمشیر و جز آن. جوهردار : جود و عدلش هر دو نعمت ساز و محنت سوز باد دست و تیغش هر دو گوهربار و گوهردار باد.امیرمعزی ( از بهار عجم ).
فرهنگ معین
( ~ . ) (ص فا. ) شمشیر آب داده و جوهردار.
فرهنگ عمید
۱. دارای گوهر. ۲. [مجاز] دارای نژاد نیک، اصیل.
فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱ - دارای گوهر خداوند جواهر. ۲ - دارای نژاد نیک نژاده اصیل . ۳ - دارند. جوهر (تیغ و شمشیر و جز آن ) جوهر دار : جود و عدلش هر دو نعمت ساز و محنت سوز باد دست و تیغش هر دو گوهر بار و گوهر دار باد ( معزی )
