پلوان

لغت نامه دهخدا

پلوان. [ پ ُل ْ ] ( اِ ) بلندی اطراف زمینی را گویند که در میان آن زراعت کرده باشند ومزارعان بر بالای آن آمد و شد کنند تا زراعت پایمال نگردد و معنی ترکیبی آن پل مانند است چه وان بمعنی شبیه و مانند هم آمده. ( برهان قاطع ). پلوان و پلون اطراف زمین که میان آن سبزی و غله کاشته باشند و مزارعان بر آن آمد و شد کنند تا غله پایمال نگردد و آب درزمین بایستد... ( رشیدی ). بلندی گرداگرد زمین کاشته.پلوار. ( آنندراج در ماده پلوان ). مرز :
عجب نبود گران بار ار فرولغزد به آب و گل
که بختی لوک گردد چون گذر باشد به پلوانش.امیرخسرو.سبکباری گزین تا سهل تانی ازجبل پری
که گربه از شتر بهتر تواند رفت بر پلوان.امیرخسرو.|| پشتواره کاه. ( برهان قاطع ).

فرهنگ معین

(پُ ) (اِ. ) = پلون : ۱ - بلندی اطراف زمینی را گویند که در میان آن زراعت کرده باشند و مزارعان بر بالای آن آمد و شد کنند تا زراعت پایمال نگردد و آب در زمین بایستد، بلندی گرداگرد زمین کاشته ، پلون ، مرز. ۲ - پشتوارة کامل .

فرهنگ عمید

کنارۀ کشتزار که اندکی بلندتر از سطح زمین است و از روی آن آمدورفت می کنند تا زراعت پامال نشود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱- بلندی اطراف زمینی را گویند که در میان آن زراعت کرده باشند و مزارعان بربالای آن آمد و شد کنند تا زراعت پایمال نگردد و آب در زمین بایستد بلندی گردا گرد زمین کاشته پلون مرز . ۲- پشتوار. کامل .
بلندی اطراف زمینی را گویند که در میان آن زراعت کرده باشند

ویکی واژه

پلون:
بلندی اطراف زمینی را گویند که در میان آن زراعت کرده باشند و مزارعان بر بالای آن آمد و شد کنند تا زراعت پایمال نگردد و آب در زمین بایستد؛ بلندی گرداگرد زمین کاشته، پلون، مرز.
پشتوارة کامل.