پر و پا

لغت نامه دهخدا

پر و پا. [ پ َ رُ ] ( اِ مرکب ، از اتباع ) پا: پر و پام نجس شده. || پیش آمد : خوب پر و پائی برای فلان افتاده است. چنین پر و پائی برای هیچکس نیفتاده. || بنیان محکم. اساس استوار: گفته های او پر و پائی ندارد.
- از پر و پا افتادن ؛ آمد و رفت قطع شدن : آخر شب مردم که از پر و پا افتادند مطالعه بهتر می توان کرد.
- || سکوت و آرامش یافتن.
- || بیطاقت شدن. رجوع به پر و پای و رجوع به پا و پر شود.

فرهنگ معین

(پَ رُ ) (اِمر. ) ۱- پا. ۲- پیش آمد ، از ~افتادن درمانده شدن . ،به ~ی کسی پیچیدن کنایه از: مزاحمت و دردسر ایجاد کردن برای کسی .

فرهنگ عمید

۱. پا.
۲. اساس و بنیان محکم.
۳. تاب وتوان، پایداری، پاوپر.
۴. فرصت و موقع مناسب: خوب پروپایی برایش افتاده.

ویکی واژه

۱- پا. ۲- پیش آمد ؛ از ~افتادن درمانده شدن. ؛به ~ی کسی پیچیدن کنایه از: مزاحمت و دردسر ایجاد کردن برای کسی.