لغت نامه دهخدا
هیمه. [ م َ / م ِ / هََ / هَِ م َ / م ِ ] ( اِ ) هیزم سوختنی. ( برهان ). هیزم سوختنی و به فتح نیز آمده است. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ) :
در او آتشی روشن افروخته
بر او هیمه خروارها سوخته.نظامی.در او ده پانزده من عود چون مشک
بسوزاندی بجای هیمه خشک.نظامی.گر هیمه عود گردد و گر سنگ دُر شود
مشنو که چشم آدمی از سنگ پر شود.سعدی.- هیمه انداختن ؛ هیزم افکندن درون تنوری یا آتشدانی.
- هیمه خانه ؛ جای هیمه. هیمه دان. هیزم دان. ( تذکرةالملوک ).
- هیمه دان ؛ هیمه ستان. محتطب. هیمه خانه. هیزم دان.
- هیمه فروختن ؛ هیزم فروختن.
- هیمه کش ؛ هیزم کش. حمال حطب.
- هیمه کشی ؛ هیزم کشی.
- هیمه کشیدن ؛ هیزم کشیدن.
- امثال :
احمدک به هیمه نمی رفت بردندش .
چون خانه بسوزانی به هیمه درنمانی . ( مثل هندی ، نقل از نسخه خطی شاهد صادق متعلق به مهدیقلی خان هدایت ).
هیمه تر به کسی فروختن ؛ کنایه از مکر و حقه و تزویر کردن. ( برهان ) ( آنندراج ):
تا کی از شور درون ای سخت جان
هیمه تر میفروشی با کسان.
|| گوشتابه. ( برهان ).رجوع به هَیمه شود.
