لغت نامه دهخدا ( هوتة ) هوتة. [ ت َ / هََ ت َ ] ( ع اِ ) زمین نشیب. ج ، هُوَت. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || راه سرازیر بسوی آب. ( اقرب الموارد ).
