مهدم

لغت نامه دهخدا

مهدم. [ م ُ دِ ] ( ع ص ) ناقة مهدم ؛ ماده شتر سخت آزمند گشن. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
مهدم. [ م َ دُ] ( اِ ) پرنده ای است صاحب مخلب و دم او ابلق می باشد و آن را پر تیر سازند. ( برهان قاطع ) ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) ( از جهانگیری ) ( از ناظم الاطباء ) :
گه کنی تیر چرخ را مرغش
گه کنی زاغ شام را مهدم.امیرخسرو ( از جهانگیری ).|| کبوتری که تمام پر او سیاه و دم اوسفید باشد. ( از برهان ) ( از انجمن آرا ) ( از آنندراج )( از ناظم الاطباء ).

فرهنگ معین

(مَ دُ ) (اِ. ) ۱ - پرنده ای است صاحب مخلب و دم او ابلق می باشد و او را پر تیر سازند. ۲ - کبوتری که تمام پرش سیاه و دمش سفید باشد.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - پرنده ایست صاحب مخلب و دم او ابلق میباشد و او را پر تیر سازند ( برهان ). ۲ - کبوتری که تمام پرش سیاه و دمش سفید باشد ( برهان ) : [ گه کنی نسر چرخ را مرعش گه کنی زاغ شام را مهدم .] ( جها ) توضیح با ماخذی که در دست بود این دو پرنده را نشناختیم
پرنده ای است صاحب مخلب و دم او ابلق می باشد و آن را پرتیر سازند .

ویکی واژه

پرنده‌ای است صاحب مخلب و دم او ابلق می‌باشد و او را پر تیر سازند.
کبوتری که تمام پرش سیاه و دمش سفید باشد.