معسر

لغت نامه دهخدا

معسر. [ م ُ س ِ ] ( ع ص ) درویش. ( دهار ).درویش تنگدست. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). دست تنگ. آنکه در تنگی است. آنکه در سختی است. مقابل موسر. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
از سواد شب برون آرد نهار
وز کف معسر برویاند یسار.مولوی. || ( اصطلاح حقوقی ) کسی است که بواسطه عدم کفایت دارایی یا دسترسی نداشتن به مال خود قادر به پرداخت هزینه دادرسی یا دیون خود( اعم از محکوم ٌبه و اوراق لازم الاجرای ثبت و مالیات ) نباشد . ( از ترمینولوژی حقوق تألیف جعفری لنگرودی ) :
وام دارشرح این نکته شدم
مهلتم ده معسرم زان تن زدم.مولوی.غریم مقر بر غارم معسر صبر کند. ( مجالس سعدی ص 22 ). رجوع به اعسار شود.
معسر. [ م ُ ع َس ْ س َ ] ( ع ص ) دشوار. ( غیاث ) ( آنندراج ) :
آن میسر نبود اندر عاقبت
نام او باشد معسر عاقبت
تو معسر از میسر بازدان
عاقبت بنگر جمال این وآن.مولوی ( مثنوی چ رمضانی ص 12 ).و رجوع به تعسیر شود.
معسر. [ م ِ س َ ] ( ع ص ) مرد تنگ گیر غریم را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). مردی که برغریم تنگ گیرد. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ معین

(مُ س ) [ ع . ] (اِفا. ) درویش ، تنگدست .
(مُ عَ سِّ ) [ ع . ] (اِفا. ) سخت کننده ، دشوارکننده .

فرهنگ عمید

۱. (حقوق ) کسی که دچار تنگدستی شده باشد و از عهدۀ ادای قرض خود برنیاید.
۲. [قدیمی] نیازمند، تنگ دست.
دشوار .

فرهنگ فارسی

نیازمند، تنگدست، کسی که دچارتنگدستی شده باشدوازعهده ادائ قرض خودبرنیاید
( اسم ) سخت کننده دشوار کننده .
مرد تنگ گیر غریم را مردی که بر غریم تنگ گیرد .