طرازنده

لغت نامه دهخدا

طرازنده. [ طِ / طَ زَ دَ / دِ ] ( نف ) آرایش دهنده. پیرایش کننده. ( برهان ) ( آنندراج ) :
پرستار صف زد دوصد ماهروی
طراز بتان طرازنده موی.اسدی. || نظم دهنده. ناظم :
تا طرازنده مدیح تو دقیقی درگذشت
ز آفرین تو دل آگنده چنان کز دانه نار.فرخی.مِه از پیل گردیست سالارشان
طرازنده رزم و پیکارشان.اسدی.بدی صدهزاران سران سترگ
طرازنده گردش سپاهی بزرگ.اسدی ( گرشاسب نامه ص 252 ).

فرهنگ معین

(طِ زَ دِ ) (ص فا. ) ۱ - آرایش دهنده . ۲ - نظم دهنده .

فرهنگ عمید

۱. آرایش دهنده.
۲. نظم دهنده.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم