سر بردن

لغت نامه دهخدا

سر بردن. [ س َ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) بسر بردن. ( آنندراج ). طی کردن. گذراندن. انجام دادن :
بسر برده یک ماه سام دلیر
ابا زال و با رستم شیرگیر.فردوسی.همه شب به باده تهمتن به می
بسر برد دستان فرخنده پی.( کک کوهزاد ).اگر بدست پادشاه کامکار و کاردان محتشم افتد بوجه نیکو بسر برد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 386 ).
- سر در جیب بردن ؛ غروب کردن. رجوع به سر شود.

فرهنگ معین

( ~ . بُ دَ ) (مص ل . ) مجازاً، تند رفتن .

فرهنگ فارسی

۱ - ( مصدر ) حمل کردن سر بریده . ۲ - ( مصدر ) تند رفتن .
بسر بردن طی کردن گذراندن انجام دادن . یا کنایه از مراقبه .

ویکی واژه

مجازاً، تند رفتن.