بو بردن

لغت نامه دهخدا

بو بردن. [ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) احساس کردن و واقف شدن وخبردار گردیدن و پی بردن. ( ناظم الاطباء ). احساس کردن. ادراک کردن. فهمیدن. واقف شدن. خبردار گردیدن بطور اجمال. پی بردن. نشان یافتن. ( فرهنگ فارسی معین ) :
پادشاهان جهان از بدرگی
بو نبردند از شراب بندگی.مولوی.شاه بویی برد بر اسرار من
متهم شد پیش شه گفتار من.مولوی.چون که بویی برد و شکر آن نکرد
کفر نعمت آمد و بینیش خورد.مولوی.تا به گفت وگوی پندار اندری
تو ز گفت خوب کی بویی بری.مولوی.ندانی اگر هیچ بویی بری
مقامات میخوارگان سرسری.نزاری قهستانی ( دستورنامه ، چ روسیه ص 67 ).رجوع به بوی بردن شود.
|| استشمام کردن. ( فرهنگ فارسی معین ) :
چو بر نافه صبح بو میبرند
به آب سیه سر فرومیبرند.نظامی.تا ز زهر و از شکر درنگذری
کی تو از گلزار وحدت بو بری.مولوی.

فرهنگ معین

(بُ دَ ) (مص م . ) فهمیدن ، پی به موضوعی سرُی بردن .

فرهنگ فارسی

۱ - استشمام کردن . ۲ - احساس کردن . ۳ - ادراک کردن فهمیدن . ۴ - واقف شدن خبردار گردیدن بطور اجمال . ۵- پی بردن نشان یافتن . یا بو بردن زخم . بدتر شدن زخم از بوی ناموافقی که بان برسد .

ویکی واژه

فهمیدن، پی به موضوعی سرُی بردن.