بتون

لغت نامه دهخدا

بتون. [ ب ِ ت ُ ] ( فرانسوی ، اِ ) بتن. از مصالح بنائی جدید. مخلوطی از سنگ شکسته و ماسه و سیمان در بنائی برای پی ریزی یا ساختن پایه های عمارات. ( فرهنگ فارسی معین ).
- بتون آرمه ؛ بتن مسلح. آن بتون که در آن میله های آهن بکار رود.
- بتون ریزی ؛ عمل ریختن ترکیب مصالح اولیه بتون که سیمان و ریگ و آب باشد برای ساختمان کردن. و رجوع به بتن و بتن ریزی شود.
بتون. [ ب ِ ] ( اِخ ) نام شهری در ایالت پادو کاله فرانسه. ( از لاروس ).

فرهنگ معین

(بِ تُ ) [ فر. ] ( اِ. ) از مصالح ساختمانی است که از شن و ماسه و سیمان و آب با اندازه های مختلف ساخته شود.

فرهنگ عمید

مخلوطی از سنگ خردشده، ماسه، و سیمان که در بنّایی برای پی ریزی یا ساختن پایه های پل ها و ساختمان ها به کار می رود و پس از خشک شدن مانند سنگ سفت و سخت می شود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) مخلوطی از سنگ شکسته و ماسه و سیمان در بنایی برای پی ریزی یا ساختن پایه های عمارات بکار رود. یا بتون آرمه . بتون مسلح بتونی که در آن میله های آهنی گذارند تا استواری و مقاومت آن بیشتر گردد
نام شهریست در فرانسه

دانشنامه آزاد فارسی

بِتون (concrete)
مصالح ساختمانیِ تشکیل شده از سیمان، شن و ماسه، و آب. استفاده از بتون از دوران رومی ها رایج بوده است. از اواخر قرن ۱۹، استفاده از بتون رواج یافت، زیرا مقرون به صرفه تر از مصالحی همچون آجر و چوب بود. بتون را همراه با فولاد به کار می برند تا ظرفیت کششیآن افزایش یابد. بتون مسلحو بتون پیش تنیدهرا از ترکیب آن با مصالح دیگری همچون میله های فولادی یا تارهای شیشه تولید می کنند. افزودن تار کربن به بتون، رساناییآن را افزایش می دهد. مقاومت الکتریکیِ این نوع بتون، با افزایش تنش یا گسیختگی تغییر می کند، و به این ترتیب «بتون هوشمند» آسیب های سازه ای را نشان می دهد.

ویکی واژه

از مصالح ساختمانی است که از شن و ماسه و سیمان و آب با اندازه‌های مختلف ساخته شود.