لغت نامه دهخدا
اعین. [ اَ ی ُ ] ( ع اِ ) ج ِ عَین ، بمعنی چشم. اَعیان. عُیون. ( منتهی الارب ). ج ِ عین. ( ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ). و رجوع به اعیان شود.
اعین. [ اَ ی َ] ( اِخ ) قلعه ایست به یمن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). قلعه ای به یمن. ( ناظم الاطباء ). نام قریه ای است و گفته اند قلعه ایست به یمن ، اﷲاعلم. ( از معجم البلدان ).
اعین. [ اَ ی َ ] ( اِخ ) وی آزادکرده سعدبن وقاص و از رجال حجاج بن یوسف بود. او حمام خوبی ساخت که آنرا حمام اعین گفتندی و بدین جهت شهرت یافت. ( از قاموس الاعلام ترکی ).
اعین. [ اَ ی َ ] ( اِخ ) ابوبکربن عتاب حسن بن طریف بغدادی بدین لقب اشتهاردارد. وی بسال 240 هَ. ق. درگذشت. ( لباب الانساب ).
اعین. [ اَ ی َ ] ( اِخ ) ابن اعین از طبیبان سرشناس سرزمین مصر بود و او را کتابی است در «امراض العین و مداواتها». وی بسال 385 هَ. ق. درگذشت. ( از اعلام زرکلی ). و رجوع به عیون الانباء و قاموس الاعلام ترکی شود.
اعین. [ اَ ی َ ] ( اِخ ) ابن تمیم. در عقدالفرید چنین آمده : قالت عائشة: قتل اﷲ مُذَمَّماً بسعیه علی عثمان ترید محمداً اخاها... و ساق الی اعین بن تمیم هواناً فی بیته... ( از عقدالفرید ج 5 ص 52 ).
اعین.[ اَ ی َ ] ( اِخ ) ابن سنبس. پدر زرارةبن اعین. ( از رجال معروف رواة شیعه ) غلامی رومی مردی از بنی شیبان بود و قرآن آموخته و مولای او، وی را آزاد کرده بود و خواست او را داخل نسب خویش کند. لیکن او راضی نشد و بهمان ولاء بنی شیبان باقی ماند. ( الفهرست ابن الندیم ).
اعین. [ اَ ی َ ] ( اِخ ) ابن ضبیعةبن ناجیةبن غفال بن محمدبن سفیان بن مجاشعبن دارم تمیمی حنظلی دارمی. پسر برادر صعصعةبن ناجیة و جد فرزدق. صاحب استیعاب او را ذکر کرده و چیزی که دال بر صحابی بودن وی باشد نیاورده. وی در جنگ جمل جزء یاران علی ( ع ) بود و همو بود که ناقه عایشه را پی کرد. ( از الاصابة فی تمییزالصحابة ). و رجوع به قاموس الاعلام ترکی اعین بن اصبیعة شود.
