معنی اختلال افسردگی عمده

فرهنگستان زبان و ادب

{major depressive disorder} [روان شناسی] نوعی اختلال افسردگی که در آن فرد حداقل دچار یک دورۀ افسردگی عمده می شود

دانشنامه عمومی

اختلال افسردگی عمده یا اختلال افسردگی ماژور ( به انگلیسی: Major Depressive Disorder ) یک بیماری روانی است که مشخصه های اصلی آن، حالت افسردگی در وضعیت ها و موقعیت های مختلف، عزت نفس پایین و بی علاقگی به انجام فعالیت هایی که به طور معمول، لذت بخش هستند، به مدت دست کم، دو هفته می باشد. افسردگی، معمولاً همراه با علائمی مثل عدم عزت نفس، اختلالات خواب، اختلالات خوردن، خستگی، بی حالی و احساس دردِ بدون دلیل است. همچنین در مواردی، فرد افسرده ممکن است هذیان بگوید یا چیزهایی ببیند یا بشنود که دیگران قادر به احساس آن ها نیستند. بعضی از بیماران، به نوعی افسردگی بازگشتی، دچار هستند؛ به این معنا که فرد، دوره هایی از افسردگی را تجربه می کند که ممکن است بین هر دوره، سال ها فاصله باشد. شایان ذکر است که اختلالات افسردگی می توانند تأثیراتی بسیار منفی بر شخصیت فرد، کار، درآمد مالی، زندگی تحصیلی و نیز وضعیت خواب، عادت های غذایی و سلامت عمومی او داشته باشد و همین عوارض، مراجعهٔ به موقع به روان شناس بالینی و روان پزشک را در صورت مشاهدهٔ نشانه ها به امری ضروری تبدیل می کند. طبق آمارگیری های صورت گرفته بین ۲ تا ۷ درصد بالغان افسرده، با خودکشی می میرند. و بیش از ۶۰٪ افرادی که با خودکشی، جان خود را از دست می دهند، مبتلا به افسردگی حاد یا دیگر اختلالات خلقی بوده اند.
تصور می شود که عامل اصلی بُروز افسردگی، زمینهٔ ژنتیکی، محیطی و فاکتورهای روان شناسی باشد. همچنین عواملی همچون سابقهٔ خانوادگی، تغییرات اساسی در زندگی، بعضی داروهای روان پزشکی، مشکلات مزمن سلامتی و سوءمصرف مواد مخدر، می توانند احتمال ابتلا به افسردگی را افزایش دهند. البته در ۴۰٪ موارد، عامل ژنتیک، عامل اصلی ابتلا برآورد شده است. تشخیص افسردگی کاملاً بر پایهٔ تجربیات گزارش شدهٔ خود فرد و بررسی های وضعیت شناختی است و هیچ تست آزمایشگاهی برای تشخیص سریع آن، وجود ندارد؛ اما در مواردی، آزمایش هایی برای رد حالات فیزیکی خاصی که ممکن است نشانه های مشابهی را به وجود آورند انجام می گیرد. بین افسردگی و غم که بخشی عادی از زندگی بوده و خفیف تر است تفاوت وجود دارد.
معمولاً، مبتلایان به افسردگی به وسیلهٔ روان درمانی، دارو درمانی و تجویز داروهای ضدافسردگی تحت درمان قرار می گیرند. درمان به وسیلهٔ دارو، مؤثر به نظر می رسد؛ اما تأثیر آن ممکن است فقط در حالات حاد بیماری احساس شود. دارو درمانی فقط برای رساندن بیمار به حالت پایدار و پایا می تواند مفید باشد و حتماً در کنار دارودرمانی، به روان درمانی توسط روان شناس متخصص، نیاز است. استفاده بلندمدت دارو بدون روان درمانی با شکست فرایند درمان، مواجه خواهد شد اما این که می تواند بر احتمال خودکشی تأثیرگذار باشد یا خیر، معلوم نیست. مشاوره های درمانی نیز به صورت رفتاردرمانی شناختی و روان درمانی بین فردی انجام می شود. در صورتی که روش های نامبرده تأثیرگذار نباشند، شوک درمانی ممکن است امتحان شود و در مواردی که خطر صدمه رسانی به خود، وجود دارد، ممکن است بر خلاف تمایل فرد، او را بستری کنند. تقریباً ۲۵۳ میلیون نفر ( ۳٫۶٪ ) در سراسر جهان در سال ۲۰۱۳ مبتلا به افسردگی عمده بوده اند. درصد افرادی که دست کم یک بار به این بیماری مبتلا شده اند، از ۷٪ در ژاپن تا ۲۱٪ در فرانسه، متغیر است. نرخ طول عمر در کشورهای توسعه یافته ( ۱۵٪ ) بیشتر از کشورهای در حال توسعه ( ۱۱٪ ) است که این به نوبهٔ خود، طول دوره های افسردگی را مخصوصاً در دوره های بازگشت یافته بیشتر می کند. شایع ترین دورهٔ ابتلا، دههٔ ۲۰ یا ۳۰ زندگی است. تعداد ابتلاها در زن ها نیز دو برابر مردان، گزارش شده است.