شبینه

لغت نامه دهخدا

شبینه. [ ش َ ن َ / ن ِ ] ( ص نسبی ) شبانه است که هرچیز شب مانده باشد از آب و نان و طعام و میوه و امثال آن. ( برهان ). رجوع به شبانه و شب مانده شود. || ( اِ مرکب ) شب پره که مرغ عیسی باشد. ( برهان ). || صمغ درخت صنوبر. ( برهان ).

فرهنگ معین

(شَ نِ ) (ص نسب . ) ۱ - منسوب به شب . ۲ - خوراکی که از شب مانده باشد.

فرهنگ عمید

۱. شبانه.
۲. خوراکی که از شب مانده باشد.

فرهنگ فارسی

منسوب به شب، شبانه، خوراکی که ازشب مانده باشد
۱ - ( صفت ) منسوب به شب شبانه . ۲ - خوراکی که از شب مانده باشد : آب شبینه نان شبینه . ۳ - ( اسم ) شب پره خفاش . ۴ - صمغ درخت صنوبر .