بارش شهاب‌سنگ یک پدیده آسمانی است که در آن تعداد زیادی شهاب‌سنگ از یک نقطه خاص در آسمان شب به نمایش درمی‌آید. این شهاب‌سنگ‌ها ناشی از جریان بقایای کیهانی به نام شهاب‌سنگ‌ها هستند که با سرعت بسیار بالا و در مسیرهای موازی وارد جو زمین می‌شوند. بیشتر شهاب‌سنگ‌ها کوچک‌تر از یک دانه ماسه هستند و به همین دلیل تقریباً همه آن‌ها در جو زمین از بین می‌روند و هرگز به سطح زمین نمی‌رسند. بارش‌های شهاب‌سنگی غیرمعمول یا شدید که به عنوان طغیان شهاب یا طوفان شهاب‌سنگ شناخته می‌شوند، می‌توانند بیش از 1000 شهاب در ساعت تولید کنند که لئونیدها از مهم‌ترین آن‌ها هستند. مرکز داده شهاب‌سنگ‌ها بیش از 900 مورد مشکوک را ثبت کرده است که حدود 100 مورد از آن‌ها به‌خوبی تأیید شده‌اند. سازمان‌های مختلف به رصد این پدیده‌ها از طریق اینترنت اشاره می‌کنند. نخستین طوفان بزرگ شهاب‌سنگی در دوره مدرن، لئونیدا، در نوامبر 1833 رخ داد. برآوردها نشان می‌دهد که اوج این طوفان بیش از صد هزار شهاب در ساعت بوده است، در حالی که برخی تخمین‌ها این عدد را به بیش از دویست هزار شهاب نیز می‌رسانند. این شهاب‌سنگ‌ها در طول 9 ساعت طوفان، در سرتاسر منطقه آمریکای شمالی، به ویژه شرق کوه‌های راکی، مشاهده شدند. دنیسون اولمستد، دانشمند آمریکایی (1791-1891)، این واقعه را به دقت توصیف کرد. او پس از جمع‌آوری اطلاعات در هفته‌های پایانی سال 1833، یافته‌های خود را در ژانویه 1834 در ژورنال علوم و هنر آمریکا منتشر کرد که در شماره‌های ژانویه-آوریل 1834 و ژانویه 1836 به چاپ رسید. اولمستد اشاره کرد که بارش شهاب‌سنگ‌ها کوتاه‌مدت بوده و در اروپا قابل مشاهده نبوده است. او همچنین متوجه شد که شهاب‌سنگ‌ها از نقطه‌ای در صورت فلکی لئو تابش می‌کنند و گمان می‌کرد که این شهاب‌سنگ‌ها از ابر ذرات موجود در فضا نشأت می‌گیرند. تحقیقات ادامه یافت، اما هنوز درک کاملی از ماهیت سالانه این بارش‌ها وجود نداشت، هرچند وقوع طوفان‌ها محققان را شگفت‌زده کرده بود.
