در نهج البلاغه به طور جدی به انتقاد از خودبینی و تکبر پرداخته شده است. تکبر یا خودبینی در زبان به معنای بزرگ‌پنداری خود تعریف شده است. برخی افراد از واژه‌های کبر، استکبار و تکبر به‌طور هم‌معنا برای اشاره به این مفهوم استفاده کرده‌اند. حضرت علی (علیه السلام) در مناسبت‌های گوناگون در خطبه‌ها و نامه‌های خود، به شدت از تکبر و خودبینی نهی و آن را مورد سرزنش قرار داده‌اند. کِبر به حالتی اطلاق می‌شود که فرد خود را از دیگران بالاتر و برتر می‌بیند. این حالت با عُجب تفاوت دارد؛ زیرا در عُجب، فرد به خودی خود و بدون مقایسه با دیگران احساس برتری می‌کند، در حالی که در کبر، مقایسه با دیگران ضروری است تا فرد خود را برتر از آن‌ها تصور کند. کبر یک ویژگی درونی و باطنی است که آثار و نشانه‌هایی در ظاهر دارد که به آن‌ها تکبر گفته می‌شود. آثار کبر به گونه‌ای است که موجب حقیر شمردن دیگران و احساس superiority بر آن‌ها می‌شود. این آثار شامل مواردی چون اجتناب از همنشینی یا هم‌خوراکی با دیگران، عدم تمایل به نشستن در کنار آن‌ها، انتظار سلام کردن و ایستادن دیگران به احترام خود، پیشی گرفتن در راه رفتن و نشستن، بی‌توجهی در مکالمه و صحبت کردن با تحقیر، و نادیده گرفتن نصایح و پندهای آن‌ها می‌باشد.
