تحدّی در قرآن کریم به عنوان یکی از وجوه برجستهی اعجاز این کتاب آسمانی، جایگاه ویژهای در مباحث علوم قرآنی دارد. این مفهوم در لغت به معنای مبارزهطلبی و فراخوانی برای مقابله و هماوردی است و در اصطلاح، اشاره به رویکردی دارد که خداوند متعال در برابر مشرکان و منکران وحیانیت قرآن و پیامبری حضرت محمد(ص) اتخاذ کرده است. در حقیقت، تحدّی پاسخی الهی به ادعای باطل مخالفان بود که قرآن را ساختهی دست بشر یا بازگفتهای از افسانههای پیشینیان میخواندند؛ از اینرو، پروردگار جهانیان آنان را دعوت به آوردن سخنی مشابه قرآن نمود تا ناتوانی خود را در ایجاد مشابه آن به عیان ببینند.
این فراخوان الهی برای هماوردی با قرآن، بهتدریج و در مراحل گوناگونی صورت پذیرفت تا همگان را در هر سطحی از توانایی علمی و ادبی تحت پوشش قرار دهد. در مرحلهی نخست، مخالفان دعوت شدند تا کتابی همانند قرآن بیاورند. هنگامی که از این کار عاجز ماندند، چالش به آوردن ده سوره مشابه تقلیل یافت. سرانجام و پس از ناتوانی مجدد، از آنان خواسته شد تا تنها یک سوره مانند سورههای قرآن بیافرینند. این تدریج در مراحل تحدّی، نشاندهندهی عمق اعجاز و شکستناپذیری کلام الهی در برابر تمامی تواناییهای بشری است.
اقسام تحدّی در قرآن کریم تنها به چالش در حوزهی فصاحت و بلاغت محدود نمیشود، اگرچه این وجه، مشهورترین و نخستین جلوهی اعجاز قرآن بهشمار میرود. علاوه بر این، میتوان به ابعاد دیگری همچون اعجاز تشریعی (ارائهی قوانین و احکام جامع و جاودانه)، اعجاز علمی (اشاره به حقایق علمی کشفنشده در آن زمان)، اعجاز غیبی (خبر از رویدادهای آینده و اسرار نهان) و نیز انسجام ساختاری و عدم وجود اختلاف در آیات آن اشاره کرد. این ابعاد گوناگون، همگی گواهی بر این حقیقت هستند که قرآن فراسوی کلام مخلوق است و همواره به عنوان سند زندهی نبوت پیامبر اکرم(ص) و معجزهای ابدی برای جهانیان خواهد درخشید.