واژه «مُتَّكِـٔون» در قرآن به معنای تکیه زده، لمیده یا نشسته به حالتی راحت و آرام است. این واژه از ریشه‌ی «تکاء» به معنای تکیه دادن یا قرار گرفتن به نحوی که بدن بر چیزی تکیه کند، گرفته شده است. در آیه ۵۶ سوره یس که می‌فرماید: «هُمۡ وَأَزۡوَٰجُهُمۡ فِي ظِلَٰلٍ عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ مُتَّكِـٔونَ»، اشاره به حالتی از آرامش و آسایش در بهشت دارد، جایی که مؤمنان و همسرانشان روی تخت‌هایی راحت، تکیه زده و در سایه‌ای آرامش‌بخش قرار دارند.
در این آیه، توصیف مُتَّكِـٔون نشان‌دهنده حالتی از راحتی کامل است، بدون درد، خستگی یا نگرانی. تعبیر قرآن از این حالت، تصویری روشن از لذت روحانی و جسمانی بهشتی ارائه می‌دهد که آرامش و رفاه ابدی مؤمنان را نشان می‌دهد. این آرامش به معنای واقعی کلمه «لمیدن در آسایش و امنیت کامل» است و تفاوت آن با نشستن عادی یا خوابیدن معمولی در همین راحتی و تکیه داشتن نهفته است.
به طور کلی، واژه «مُتَّكِـٔون» در قرآن، به ویژه در توصیف نعمت‌های بهشتی، مفهوم آسایش، رفاه و آرامش تمام‌عیار را منتقل می‌کند. این حالت تکیه‌زدن بر تخت یا جای راحت، نمایانگر نعمت‌های معنوی و مادی است که خداوند برای مؤمنان آماده کرده و تجربه آن برای انسان، تصویری از زندگی ابدی سرشار از آرامش و خوشی را به ذهن متبادر می‌کند.