واژۀ لوچانده در زبان فارسی، به صورت اسم و با تلفظ [ ن َن ْ دَ / دِ ] به کار می‌رود. این کلمه در فرهنگ‌های لغت به عنوان صفتی برای توصیف حالت یا چیزی که لوچانده شده است، تعریف می‌گردد. کاربرد این قبیل واژه‌ها در متون کهن و ادبیات کلاسیک فارسی، گواه غنای زبان فارسی و ظرافت‌های معنایی آن است. ریشۀ این واژه از لوچاندن گرفته شده که خود از لوچ مشتق شده و به معنای چرخاندن، کج کردن یا منحرف کردن است. بنابراین، لوچانده به حالت یا شیئی اشاره دارد که تحت تأثیر عمل لوچاندن قرار گرفته و از حالت اصلی خود خارج شده است. این گونه اشتقاق‌ها در زبان فارسی، نشان‌دهندۀ توانایی این زبان در ساخت واژه‌های جدید از پایه‌های قدیمی است.