عَبْد در زبان عربی به مفهوم بنده، خدمتکار و به‌طور خاص بنده‌ی خداوند بازمی‌گردد. این واژه از ریشه‌ی ثلاثی مجرد «ع-ب-د» گرفته شده که بر معنای پرستش، بندگی و اطاعت محض دلالت دارد. در متون کهن و مقدس، به‌ویژه در قرآن کریم، واژه‌ی عبد بیشترین کاربرد را در اشاره به بندگانِ درستکار و فرمانبردار پروردگار دارد، همانند ترکیب‌های عِبَادُ الرَّحْمَن یا عَبْدَنَا. فراوانی تکرار این واژه در قرآن (۲۷۵ بار) گواه اهمیتِ محوریِ مفهوم بندگی و عبودیت در جهان‌بینی اسلامی است.
حرف لام به‌عنوان پرکاربردترین حرف در زبان عربی، نقش‌های نحوی و معنایی متعددی دارد که مهم‌ترین آن نشان‌دادن ملکیت و اضافه است. این حرف هنگامی که به ال تبدیل می‌شود، به‌عنوان حرف تعریف، برای معرفه کردن اسامی به کار می‌رود. همچنین لام می‌تواند برای قسم خوردن (لام قسم)، بیان هدف (لام تعلیل)، و ایجاد تأکید (لام موکده) مورد استفاده قرار گیرد. تکرار بسیار بالای این حرف (۳۸۴۲ بار در قرآن) نشان‌دهنده‌ی کاربرد گسترده و ضروری آن در ساختار جمله‌های عربی و بیان روابط بین کلمات و عبارات است.
