قطعۀ واسط اپتیکی، که در حوزه فیزیک و به طور خاص اپتیک مورد مطالعه قرار می‌گیرد، به هر ماده یا ساختاری اطلاق می‌شود که رفتار نور را هنگام عبور از خود یا برخورد با آن تغییر می‌دهد. این تغییرات می‌تواند شامل جذب، بازتاب، شکست، پراکندگی، قطبش یا حتی تغییر طول موج نور باشد. در واقع، قطعۀ واسط اپتیکی نقشی حیاتی در هدایت، کنترل و تغییر جهت نور ایفا می‌کند و اساس کار بسیاری از ابزارها و فناوری‌های اپتیکی از جمله لنزها، منشورها، فیبرهای نوری و حتی سلول‌های خورشیدی است. درک خواص این واسط‌ها، از جمله ضریب شکست، ضریب جذب و ساختار میکروسکوپی، کلید طراحی و بهینه‌سازی سیستم‌های نوری پیچیده است.
اهمیت قطعۀ واسط اپتیکی فراتر از مباحث نظری فیزیک است و در دنیای فناوری کاربردهای گسترده‌ای یافته است. در مخابرات نوری، فیبرهای نوری به عنوان واسط‌هایی عمل می‌کنند که نور را با حداقل اتلاف در مسافت‌های طولانی منتقل می‌کنند. در نمایشگرها، لایه‌های مختلف واسط اپتیکی نور را به گونه‌ای پردازش می‌کنند که تصاویر واضح و رنگارنگ بر روی صفحه ظاهر شوند. در تجهیزات پزشکی، از واسط‌های اپتیکی برای تصویربرداری دقیق از بافت‌های داخلی بدن یا هدایت لیزر در جراحی‌ها استفاده می‌شود. همچنین، در حوزه انرژی‌های تجدیدپذیر، مواد جدید با خواص واسط اپتیکی بهینه، نقش مهمی در افزایش بازده سلول‌های خورشیدی و کاهش اتلاف انرژی دارند.
قطعۀ واسط‌های اپتیکی را می‌توان بر اساس خواص فیزیکی و کاربردشان دسته‌بندی کرد. مواد شفاف مانند شیشه و پلاستیک‌های خاص، عمدتاً برای عبور نور و شکست آن به کار می‌روند. مواد نیمه‌رسانا و فلزات، بسته به ساختارشان، می‌توانند نور را جذب، بازتاب یا در طول موج‌های خاصی هدایت کنند. ساختارهای نانومتری و متا-مواد، انقلابی نوین در مهندسی واسط‌های اپتیکی ایجاد کرده‌اند؛ این مواد با دستکاری ابعاد و آرایش مولکول‌ها در مقیاس نانو، قادر به کنترل نور به شیوه‌هایی هستند که پیش از این غیرممکن به نظر می‌رسید، مانند ایجاد پدیده‌هایی چون ابر شکست یا ابر جذب. انتخاب صحیح قطعۀ واسط اپتیکی، با در نظر گرفتن طول موج نور، شدت آن و محیط اطراف، برای دستیابی به عملکرد مطلوب در هر کاربرد اپتیکی ضروری است.