در متون کهن فارسی و منابع لغوی، واژۀ عجاوتان به‌صورت ترکیبی از دو حرف "ع" و "و" به شکل [عُوَ] و نیز با تلفظ عَِوَ ثبت شده‌است. این واژه از ریشه‌ای کهن برخوردار است و در دانش کالبدشناسی سنتی به کار رفته‌است. بر پایۀ کتاب بحرالجواهر، عجاوتان به دو عصب یا رگ اصلی اطلاق می‌شود که در بخش درونی و باطنی هر دو دست انسان قرار گرفته‌اند. این ساختارهای ظریف، نقش مهمی در انتقال حس و حرکت دست‌ها داشته و در طب قدیم به‌عنوان مجرای جریان روح حیاتی یا نیروی عصبی شناخته می‌شده‌اند. کاربرد این واژه نشان از دقت نظر دانشمندان گذشته در نام‌گذاری اجزای بدن و توجه به ساختارهای ریزبدنی دارد. امروزه اگرچه این اصطلاح در پزشکی نوین کمتر به کار می‌رود، اما به‌عنوان بخشی از میراث زبانی و علمی فارسی، در متون تاریخی و فرهنگ‌های لغت حفظ شده و گواهی بر پیشینۀ کهن دانش پزشکی در تمدن اسلامی است.
