کلمه‌ی «عاز» در زبان فارسی کمتر رایج است و در متون کهن و ادبیات کلاسیک به کار رفته است. بر اساس منابع، این واژه به معنای کوه طویل و دراز است. این واژه بیشتر برای توصیف کوه‌هایی به کار می‌رود که طول زیادی دارند و در چشم‌انداز طبیعی به صورت کشیده و ممتد دیده می‌شوند.
استفاده از «عاز» در ادبیات و متون قدیمی نشان‌دهنده دقت گویندگان و نویسندگان در توصیف طبیعت بوده است. به‌عنوان مثال، وقتی گفته می‌شود «کوهی عاز در افق دیده می‌شد»، منظور کوهی است بلند و کشیده که چشم‌انداز وسیعی را پر کرده است. این نوع توصیف‌ها در شعر و نثر قدیم برای ایجاد تصویر ذهنی دقیق و شاعرانه به کار می‌رفته است.
در زندگی روزمره امروز، کلمه‌ی «عاز» کمتر استفاده می‌شود و اغلب جای خود را به واژگانی مثل «کوه بلند و کشیده» یا «رشته‌کوه» داده است. با این حال، شناخت چنین واژگان قدیمی می‌تواند در فهم متون تاریخی و ادبی مفید باشد و به درک بهتر توصیف‌های طبیعی و جغرافیایی نویسندگان کمک کند.
