واژه‌ی صهره از ریشه‌ی عربی «صهر» گرفته شده و در لغت به معنای مادرِ زن است. این واژه در متون کهن عربی و فارسی به عنوان یکی از اصطلاحات مربوط به خویشاوندی سببی به کار می‌رفته است؛ یعنی روابطی که از طریق ازدواج میان دو خانواده برقرار می‌شود، نه از طریق نسب خونی. واژه‌ی «صهر» در اصل به معنای «داماد» نیز آمده و از همین ریشه، کلماتی چون «مُصاهَره» (خویشاوندی از راه ازدواج) پدید آمده است.
در زبان فارسی، معادل‌های گوناگونی برای صهره وجود دارد. واژه‌ی خش یا خشو در فارسی کهن برای اشاره به پدر یا مادر همسر به کار می‌رفته است و هنوز در برخی گویش‌های محلی ایران، این واژه‌ها رایج‌اند. در عربی نیز «صهر» برای داماد و «صهره» برای مادرزن یا خویشاوندان سببی نزدیک زن به‌کار می‌رفته است. این نشان می‌دهد که مفهوم پیوند خانوادگی و جایگاه خویشاوندی از طریق ازدواج، از دیرباز در فرهنگ‌های سامی و ایرانی مورد توجه و احترام بوده است.
