در لغتنامه‌های معتبر زبان فارسی، واژه‌ی تَقافُر به‌عنوان یک مصدر عربی ثبت شده است. این کلمه از ریشه‌ی «ق ف ر» مشتق گردیده و در حوزه‌ی معنایی درگیری و نزاع قرار می‌گیرد. بر اساس منابعی همچون منتهی الارب و ناظم الاطباء، معنای اصلی این واژه، برجستنِ باهم یا به‌یک‌باره به‌سوی یکدیگر حمله‌ور شدن ذکر شده است. این مفهوم، نوعی درگیری فیزیکی ناگهانی و متقابل را تداعی می‌کند که در آن دو طرف، هم‌زمان به طرف مقابل یورش می‌برند. کاربرد این واژه بیشتر در متون کهن ادبی و تاریخی و در توصیف نبردها و کشمکش‌های شدید دیده می‌شود. امروزه استفاده از این لغت در زبان محاوره‌ای بسیار نادر است و جایگاه اصلی خود را در متون رسمی و ادبی حفظ کرده است.