واژهٔ تَفریک مصدری عربی و از ریشهٔ «ف ر ک» است که به‌صورت تَفْریک تلفظ می‌شود. این مصدر، بیان‌کنندهٔ مبالغه و شدت در عمل فَرک است. فَرک در زبان عربی به معنای مالش دادن، ساییدن یا ورز دادن چیزی است و تَفریک بر انجام شدید و مداوم این فعل دلالت دارد. در متون کهن لغوی عربی، از جمله در کتاب اقرب‌المُوارِد، معنای اصلی تَفریک همان مبالغه در فَرک ذکر شده است. برای درک دقیق‌تر دامنهٔ معنایی و کاربردهای این واژه، لازم است به مدخل اصلی فَرک در فرهنگ‌های معتبر مراجعه شود، زیرا تَفریک به‌عنوان یک مصدرِ شدتی، معنای خود را از همین ریشهٔ اصلی وام می‌گیرد و گسترهٔ مفهومی آن در ذیل همان مدخل به‌طور کامل توضیح داده می‌شود.