لغت نامه دهخدا
التثاء. [ اِ ت ِ ] ( ع مص ) ( از «ل ث ی » ) شِلِم ( صمغ ) چیدن. ( منتهی الارب ).
التثاء
التثاء. [ اِ ت ِ ] ( ع مص ) ( از «ل ث ی » ) شِلِم ( صمغ ) چیدن. ( منتهی الارب ).
التثاء. [ اِ ت ِ ] ( ع مص ) ( از «ل ث ی » ) شِلِم ( صمغ ) چیدن. ( منتهی الارب ).
