کلمه‌ی «أصابیح» واژه‌ای عربی و جمع کلمه «أصبُوحه» یا «أصبُحَه» است. این واژه از ریشه «صبح» گرفته شده و به معنای «اوایل روز» یا «بامدادها» به کار می‌رود. در زبان عربی، «صبح» به معنای آغاز روشنایی روز پس از تاریکی شب است، و «اصبوحه» یعنی زمان سپیده‌دم یا صبح زود. بنابراین، «اصابیح» جمع آن است و مفهوم «سپیده‌دم‌ها» یا «اوایل روزهای متعدد» را می‌رساند. این کلمه در متون ادبی و دینی عربی و فارسی به کار رفته و نمادی از روشنایی، آغاز و امید است. در متون قرآنی و دعاها نیز واژه‌های هم‌ریشه مانند «الصبح» و «الإصباح» برای اشاره به آغاز روز و روشنایی الهی به کار می‌روند. در زبان فارسی، «اصابیح» بیشتر در متون کهن یا مذهبی دیده می‌شود و معنای شاعرانه‌ای دارد. این واژه معمولاً در ترکیب‌هایی مانند «اصابیح النور» (سپیده‌دم‌های نور) یا «اصابیح الحیات» (آغازهای زندگی) به کار می‌رود. به طور کلی، این کلمه یادآور لحظه‌ای است که تاریکی می‌رود و روز نو آغاز می‌شود و نمادی از روشنی، امید و تولد دوباره در ادبیات و عرفان اسلامی است.