لغت نامه دهخدا ارندج. [ اَ / اِ رَ دَ ] ( معرب، اِ ) معرب رنده. یَرندج. چرم سیاه. ( منتهی الارب ). پوست سیاه. ( مهذب الاسماء ): و مما اخذوه [ای العرب ] من الفارسیة الارندج، الجلود التی تدبغ بالعفص. ( ابن درید در جمهره ازسیوطی در المزهر ). الارندج و الیرندج؛ اصله بالفارسیة رَنْدَه و هو جلد اسود، و انشد الاعشی: علیه دَیابُوذٌ تَسَرْبَل َ تحته ارندَج اسکاف یُخالط عِظلِما.و انشد العجّاج:کأنّه مُسَرْوَل ٌ ارندَجا.( المعرب جوالیقی ).