ذکر که در متن به آن اشاره شده، ریشه‌ای عمیق در زبان عربی دارد و در متون اسلامی و ادبی فارسی به وفور یافت می‌شود. این کلمه، با تکرار ۲۹۲ باره‌اش، نشان‌دهنده‌ی اهمیت و گستردگی معنایی آن در فرهنگ و ادبیات است. در وهله‌ی اول، ذکر به معنای به یاد آوردن، یاد کردن، و به حافظه سپردن چیزی است. این یادآوری می‌تواند درونی باشد، یعنی همان عمل ذهنی به خاطر آوردن، یا بیرونی، مانند بیان و بازگویی یک مطلب. از این رو، ذکر دربرگیرنده‌ی جنبه‌های شناختی و گفتاری است که هم به فرآیند داخلی ذهن و هم به ابراز خارجی آن اشاره دارد. این کلمه در طول تاریخ، با مفاهیمی چون یادآوری حقایق، تجدید میثاق‌ها، و حتی تکرار نام‌های مقدس در هم تنیده شده است.