معنی استناد به قران در سیره امام هادی

استناد به قران در سیره امام هادی

استناد به قرآن کریم در سیره امام هادی(ع) جلوه‌ای بارز از تبلور عملی معارف وحیانی در زندگی امامان معصوم(ع) است. ایشان که قرآن ناطق و مفسر راستین کلام الهی به شمار می‌روند، در تمامی عرصه های زندگی، آیات قرآن را در گفتار و رفتار خویش متجلی می‌ساختند. سخنان نورانی و سیره عملی آن حضرت، تفسیر زنده و عینی این کتاب آسمانی است که راهنمای بشریت به سوی سعادت می‌باشد.

در مواجهه با حوادث سخت و موقعیت‌های بحرانی، امام هادی(ع) با الهام از قرآن، سرمشق کامل آرامش و استواری بودند. هنگامی که مأموران خلیفه عباسی به خانه ایشان یورش بردند، امام(ع) با حفظ آرامش و وقار خویش، ضمن پرهیز از هرگونه درگیری و رفتار تند با دستگاه ستم، با تلاوت آیه شریفه «وَ سَیَعْلَمُ الَّذینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ» به آنان هشدار دادند. این موضع‌گیری حکیمانه، هم نشان‌دهنده تعهد عملی امام به اصول قرآنی بود و هم جهت‌گیری ستمکارانه حاکمان عباسی را در برابر امامت و حقایق الهی یادآور می‌شد.

بدین‌سان، سیره امام هادی(ع) گواهی روشن بر این حقیقت است که ائمه اطهار(ع) مجرای فیض و مظهر کامل تعالیم قرآن کریم هستند. بررسی موارد متعدد بهره‌گیری ایشان از آیات الهی در مواضع مختلف، بیانگر آن است که شناخت عمیق و عمل به قرآن، تنها در پرتو پیروی از این خاندان عصمت و طهارت(ع) میسر خواهد بود و دشمنی با آنان، همان‌گونه که در آیه مورد اشاره آمده، سرانجامی جز بازگشت به شقاوت و عذاب نخواهد داشت.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] استناد به قرآن در سیره امام هادی(ع). قرآن کریم در سیره کریمانه پیامبر اعظم و امامان معصوم، تجسم و عینیت تمام یافته و ایشان، روشنگر کتاب الهی و بلکه وجود مبارک ایشان، خود قرآن ناطق است؛ سخنان نورانی امام هادی علیه السّلام در تمام لحظات مختلف زندگی تفسیر حقیقی این کتاب الهی بوده، که به چند نمونه مختصرا اشاره می گردد.
امام هادی علیه السّلام هنگام تهاجم ماموران خلیفه عباسی به خانه اش،آرامش خویش را حفظ نمود و در کنار آن رفتار آرام و غیر متعرض نسبت به دستگاه ستم با تلاوت آیه «و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون»؛ و ستمکاران به زودی خواهند دانست که به چه مکانی باز می گردند، به متوکل و دار و دسته اش که مصداق این آیه بودند، هشدار داد و جهت گیری ظالمانه آنان را در برابر امامت متذکر گردید.
تفسیر قرآن
علامه مجلسی نقل می کند: به متوکل عباسی خبر دادند که امام هادی علیه السّلام ایه شریفه «ویوم یعض الظالم علی یدیه یقول یا لیتنی اتخذت مع الر سول سبیلا:» و (به خاطر آور) روزی را که ستمکار دست خود را (از شدت حسرت) به دندان می گزد و می گوید: «ای کاش با رسول (خدا) راهی برگزیده بودم! را بر خلیفه اول و دوم تطبیق می کند. متوکل گفت: با او چه کار کنیم؟ گفتند: مردم را جمع کن و از او در حضور مردم بپرس. اگر همان پاسخ را داد، مردم به حسابش می رسند، و اگر غیر آن را گفت، نزد یاران خود رسوا می شود. متوکل همه قضات و بنی هاشم و یاوران خود را فراخواند و در جمع آنان از امام هادی علیه السّلام پرسید. آن امام همان فرمود: اینان کسانی هستند که خدا با کنایه از ایشان سخن گفته است و بر ایشان منت نهاده و عیبشان را پوشانده است. ایا امیر می خواهد آنچه را خدا پوشانده، آشکار کند؟ متوکل گفت: نه، نمی خواهم.
استناد به قرآن
شاهویه فرزند عبدالمطلب جلاب روایت کرده است: امام هادی علیه السّلام نامه ای بدین مضمون خطاب به من نوشت: خواستار آن بودی که جانشین پس از ابوجعفر را بشناسی و نگران این مطالب بودی، اندوهگین مباش که خداوند متعال می فرماید: «و ما کان الله لیضل قوما بعد اذ هدیهم حتی یبین لهم ما یتقون»؛ خداوند قومی را پس از هدایت رها نمی کند مگر آنکه آنچه را باید از آن اجتناب کنند، برایشان بیان کند. امام در این نامه افزوده است: و امام تو پس از من، فرزندم ابومحمد حسن عسکری است. آنچه بدان نیاز دارید، نزد اوست و خداوند هرکه را بخواهد، پیش می اندازد و هرکه را بخواهد، باز پس نگه می دارد: «ما ننسخ من ءایه او ننسها نات بخیر منهآ او مثلهآ:» هر حکمی را نسخ کنیم، و یا نسخ آن را به تاخیر اندازیم، بهتر از آن، یا همانند آن را می آوریم.؛ امام در پایان این نامه می نویسد: آنچه را که مورد احتیاج خرد بیدار و ضمیر روشن بود و عقل را قانع می ساخت، بیان کردم.