عبادت ذاتی به معنای ارتباط عمیق و طبیعی انسان با خالق خود است که در درون هر فرد نهفته است. این عبادت به طور طبیعی و بدون نیاز به تشریفات خاص، در زندگی روزمره افراد تجلی می‌یابد و نشان‌دهنده‌ی عشق و ارادت آنها به خداوند می‌باشد. انسان‌ها از طریق تفکر در خلقت، شکرگزاری به خاطر نعمت‌ها و انجام اعمال نیکو، به نوعی به این عبادت ذاتی دست می‌یابند. این نوع عبادت می‌تواند در لحظات ساده و پیش‌پاافتاده زندگی، مانند کمک به دیگران، احترام به والدین و یا حتی تأمل در زیبایی‌های طبیعت، نمود پیدا کند. به همین ترتیب، عبادت ذاتی نه تنها به فرایض مذهبی محدود نمی‌شود، بلکه شامل تمامی رفتارهای اخلاقی و انسانی است که نشان‌دهنده‌ی روحیه‌ی خداباوری و عشق به دیگران می‌باشد. با این حال، درک عمیق‌تری از این نوع عبادت نیازمند خودشناسی و تأمل درونی است. هر فرد باید به دنبال شناخت خود و جایگاهش در جهان باشد تا بتواند به این عبادت ذاتی دست یابد. در واقع، یک سفر درونی است که هر انسان باید آن را تجربه کند تا به آرامش واقعی و ارتباط نزدیک‌تری با خالق خود برسد. این ارتباط عمیق، به زندگی معنایی فراتر از امور مادی می‌دهد و انسان را به سوی کمال و تعالی سوق می‌دهد.
عبادت ذاتی
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] فعل بی نیاز از امر شارع در صدق عبادت بر آن را عبادت ذاتی می گویند.
عبادت ذاتی، مقابل عبادت غیر ذاتی بوده و به عبادتی گفته می شود که بر امر شارع و مولا متوقف نمی باشد، بلکه عملی است که عرف و عقلا آن را ذاتاً عبادت می دانند، هر چند هیچ امری هم به آن تعلق نگرفته باشد؛ به بیان دیگر، عبادت بودن آن متوقف بر قصد قربت نیست، مانند: سجده، خضوع، خشوع و تسبیح، که اگر بدون قصد قربت نیز انجام بگیرد عبادت می باشد، و از این رو سجده برای غیر خدا جایز نیست.
