برخی از سوره‌های قرآن کریم، به دلیل نزولشان در حین سفر و در شرایط دوری از وطن بر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، به عنوان سور سفری شناخته می‌شوند. این ویژگی، که دربرگیرنده تجربه‌ای منحصر به فرد از وحی الهی در بستر حرکت و جابجایی است، به این سوره‌ها جایگاهی خاص در میان امت اسلامی بخشیده است. این نام‌گذاری، نه تنها به موقعیت جغرافیایی و زمانی نزول اشاره دارد، بلکه بیانگر گستره شمول تعالیم قرآنی است که حتی در حالات و شرایط مختلف زندگی پیامبر نیز پیوسته نازل می‌شده است.
نزول این سوره‌ها در سفر، اغلب با رویدادها و چالش‌های خاصی همراه بوده که خود بر عمق معنایی و تفسیر این آیات افزوده است. پیامبر اکرم (ص) در طول سفرهای خود، چه برای اهداف عبادی، چه تبلیغی و چه در مسیر دفاع از دین، همواره در معرض تجربیات تازه‌ای قرار می‌گرفتند و نزول وحی در این دوران، پاسخی به نیازهای معنوی و هدایتی ایشان و مسلمانان در آن شرایط بوده است. این ارتباط میان سفر، تجربه زیسته و دریافت معارف الهی، از جنبه‌های قابل تأمل در درک فرآیند نزول قرآن به شمار می‌رود.
با توجه به این پشتوانه، سور سفری نه تنها از منظر تاریخی و روایی حائز اهمیت هستند، بلکه در درک جامع‌تر از انعطاف‌پذیری و هدایتگری همیشگی قرآن کریم نیز نقش دارند. این سوره‌ها یادآور این نکته‌اند که کلام الهی، همواره راهنمای انسان در تمام مراحل زندگی، از سکون و آرامش تا حرکت و سفر، بوده و پیام هدایت آن، حتی در دورترین نقاط و در میان دشواری‌های راه نیز، همچون نوری فروزان، روشنی‌بخش دل‌ها و راه‌گشای مسیر زندگی است.