لغت نامه دهخدا دوغ خوردن. [ خوَرْ / خُرْ دَ ] ( مص مرکب ) خوردن دوغ. آشامیدن دوغ: چون نمایی مستی ای تو خورده دوغ پیش من لافی زنی آنگه دروغ.مولوی.|| سهو شدن و خطا کردن. ( ناظم الاطباء ). غلط خوردن. ( از آنندراج ).
جمله سازی با دوغ خوردن نخواهم خوردن این را این زمان من وگرنه اوفتم از غم چنان من آنجا که سنان باشد با کافر مژگانش خوشتر ز شکر دانم بر سینه سنان خوردن