حوضچه ته‌نشینی یک واحد عملیاتی است که در آن جداسازی ذرات معلق سنگین‌تر از آب به واسطه فرونشست گرانشی انجام می‌شود. در بسیاری از روش‌های متداول تصفیه فاضلاب، واحدهای تصفیه پس از حوضچه اولیه قرار می‌گیرند. حوضچه ته‌نشینی ثانویه نیز پس از واحدهای تصفیه بیولوژیک قرار دارد و وظیفه‌اش جداسازی جامدات تولیدشده در فرآیندهای بیولوژیک است. این دو حوضچه عملکرد مشابهی دارند، اما تفاوت اصلی آن‌ها در چگالی لجن هر یک است. لجن ته‌نشینی اولیه معمولاً چگال‌تر و ناپایدارتر است، در حالی که سوپرناتانت حاصل از ته‌نشینی ثانویه زلال‌تر می‌باشد. بسته به نوع مواد موجود در فاضلاب، ته‌نشینی می‌تواند به چهار روش منفرد، لخته‌ای، منطقه‌ای و تراکمی انجام شود. در عمل، این چهار روش به طور همزمان در حوضچه ته‌نشینی اتفاق می‌افتد.