حافظ عراقی، ابوالفضل زین‌الدین عبدالرحیم بن حسین بن عبدالرحمن عراقی، محدّث و فقیه شافعی قرن هشتم هجری قمری بود. او در ۱۱ جمادی‌الاولی ۷۲۵ هجری قمری در قاهره به دنیا آمد و در هشتم شعبان ۸۰۶ هجری قمری در همان‌جا درگذشت. پدرش، حسین بن عبدالرحمن، در کودکی به همراه برخی خویشاوندان خود از روستای رازیان در اربیل عراق به قاهره مهاجرت کرد و در محله منشیه مهرانی سکنا گزید. حافظ عراقی در هشت سالگی حافظ قرآن شد و در علوم مختلف اسلامی از جمله قرائت، نحو، فقه و حدیث تحصیل کرد. او نزد عالمان بزرگی چون ابوسعید خلیل بن کیکلدی و تقی‌الدین سبکی به تحصیل علم پرداخت.
حافظ عراقی در علم حدیث شهرت فراوانی داشت و برای سماع و کتابت بسیاری از آثار حدیثی، به شهرهای مختلفی چون حجاز، شام، فلسطین و بغداد سفر نمود. او شاگردان برجسته‌ای را تربیت کرد که از جمله آن‌ها می‌توان به تقی‌الدین مقریزی، حافظ شهاب‌الدین ابن‌حجر عسقلانی و نورالدین هیثمی اشاره کرد. وی در دانش‌های گوناگون عصر خود تبحر داشت، اما به‌سبب دانش گسترده‌اش در علم حدیث، در این حوزه شهرت یافت.
حافظ عراقی در آثار علمی متعددی مشارکت داشت و از جمله آثار برجسته او می‌توان به ترجمه فارسی «إحياء علوم الدين» اشاره کرد. وی در هشتم شعبان ۸۰۶ هجری قمری در قاهره درگذشت و در قبرستان تربه، محلی در باب برقیه شهر قاهره، به خاک سپرده شد. بر جنازه او شهاب‌الدین ذهبی نماز گزارد.