کلمهی «تقوا» در فارسی به معنای پرهیزکاری، اجتناب از گناه و پایبندی به دستورات دینی است. این واژه نشاندهنده رفتار آگاهانه و مسئولانه فرد در برابر فرمانهای خداوند و رعایت اصول اخلاقی و شرعی است. فردی که تقوا دارد، از کارهای ناپسند و رفتارهای خلاف دین پرهیز میکند و سعی میکند در زندگی خود عدالت، صداقت و درستکاری را رعایت کند.
«مغفرت» به معنای آمرزش، بخشش و گذشت از گناهان است. این واژه در متون دینی و اخلاقی برای اشاره به بخشش الهی یا گذشت انسانها از خطاهای دیگران به کار میرود. مغفرت نشاندهنده رحمت، لطف و بزرگواری است و به انسان امید بازگشت و اصلاح میدهد.
تقوا و مغفرت در کنار هم در متون اسلامی اهمیت زیادی دارند؛ زیرا تقوا راهی برای دوری از گناه و حفظ پاکی اخلاقی است و مغفرت وسیلهای برای جبران خطاها و رسیدن به آرامش روحی و اخلاقی محسوب میشود. این دو واژه در قرآن، احادیث و ادبیات فارسی بارها به کار رفته و به عنوان معیارهای اخلاقی و معنوی معرفی شدهاند.
از نظر معنایی، تقوا با واژههایی مانند پرهیزکاری، پارسایی و اجتناب از گناه هممعنی است و مغفرت با واژههایی مانند بخشش، آمرزش و رحمت الهی هممعنی است. رعایت تقوا و طلب مغفرت از اصول اساسی رشد اخلاقی و معنوی انسان در جامعه و زندگی فردی است.