بال وارو

وارو، یکی از فرمانده‌های اصلی سپاه روم، نخستین فرامینش را در روز نخست صادر کرد در حالی که با توجه به منابع موجود لبریز از غرور و تکبر بود و همین‌طور عزمی راسخ حاکی از شکست هانیبال و ارتش کارتاژ در او دیده می‌شد، او سپاه روم را به نزدیکی کانای هدایت کرد، یک بخش کوچک از ارتش هانیبال به آنها کمین زد،ولی ارتش روم موفق به دفع این کمین و حمله گردید و به مسیر خودش به سمت کانای ادامه داد، این زد و خورد کوچک هر چند دارای یک اهمیت و ارزش استراتژیک پایدار نبود ولی تا حد زیادی باعث تقویت اعتماد به نفس ارتش روم شد و شاید بتوان گفت وارو این موفقیت را بسیار بزرگ شمرده بود، برخلاف او، پائولوس از دید دیگری به قضایا می‌نگریست و چشم به راه شکل‌گیری وقایع پیش رو بود، پائولوس بسیار محتاط‌تر بود و به اعتقاد خودش مبارزه در زمینی باز با وجود قدرت عددی رومیان اشتباهی بزرگ است چرا که به خوبی می‌دانست که هانیبال توانایی استفاده از سواره‌نظامش را در هر دو زمینهٔ (کیفیت و کمیت) دارد، با وجود این ایده پائولوس هم از روی جهل دچار اشتباه شد، ارتش پس از موفقیت اولیه در همان منطقه اردو زد، دو سوم ارتش در قسمت شرق رودخانه اوفیدوس استقرار یافت با هدف ارسال باقی‌مانده ارتش به طرف مقابل در جهت تحکیم و تقویت نیرو و ایجاد اردوگاه دوم، هدف از این اردوگاه دوم در اصل جهت پوشش قرار دادن نیروهای پیش‌قراول برای جستجوی غذا از کمپ اصلی و مورد آزار و اذیت قرار دادن نیروهای گشت دشمن بود

دو ارتش در محل مربوطه برای مدت دو روز باقی ماندند، در روز دوم اوت، هانیبال، آگاه شد که وارو در فرمانی که روز بعدش صادر کرد، در سمت چپ اردوگاه مایل بود که جنگ را آغاز کند اما پائولوس خودداری کرد، هنگامی که درخواست او رد شد، هانیبال به سرعت فهمید که موضوع آب و دسترسی به آن یک موضوع حیاتی برای ارتش روم تلقی می‌شود و به همین دلیل به سواره‌نظام خود دستور داد تا با حملهٔ مستقیم به اردوگاه کوچکتر روم اقدام به آزار و اذیت آنها بنمایند، سربازانی که در خارج از اردوگاه اصلی و بدون استحکامات مناسب به سر می‌بردند آمادگی چنین تهاجمی را نداشتند، با توجه به گفتهٔ پولیبیوس، سواره‌نظام هانیبال شجاعانه به لبهٔ دوم اردوگاه روم حمله کردند و سبب ویرانی آنجا گشتند و به‌طور کامل باعث اخلال در تأمین آب آشامیدنی ارتش روم شدند