پندند

لغت نامه دهخدا

پندند. [ پ َ دَ ] ( هزوارش،اِ ) فرزند است به لغت زند و پازند. ( برهان قاطع ).

جمله سازی با پندند

با خلق مگویید کنون جز سخنِ دوست گرهم چو نزاری همه کس دشمنِ پندند