حزب پیکار از احزاب ملیگرا با گرایشهای سوسیالیستی در دههی ۱۳۲۰ خورشیدی بود. این حزب در سال ۱۳۲۱ خورشیدی توسط خسرو اقبال برادر کوچکتر منوچهر اقبال، از چهرههای شاخص دورهی پهلوی دوم همراه با گروهی از دانشجویان حقوق تأسیس شد. مرامنامهی حزب بر سه اصل اساسی استوار بود: حفظ استقلال و عظمت ایران، تأمین آسایش عمومی ملت و حمایت از جوانان و تقویت آنان. کمیتهی مرکزی حزب نیز در سوم فروردین ۱۳۲۲ تشکیل شد و ترکیبی از اعضای با گرایشهای راست و چپ را دربرمیگرفت. نخستین ارگان رسمی حزب، روزنامهی بهار بود که در ۲۱ اردیبهشت ۱۳۲۱ با صاحبامتیازی احمدبهار و مدیریت خسرو اقبال انتشار یافت. پس از آن نیز روزنامههای نبرد، ایران ما و داریا بهترتیب با امتیاز اقبال، جهانگیر تفضلی و حسن ارسنجانی بهعنوان بازوی تبلیغاتی حزب فعالیت کردند.
این حزب از همان آغاز، تمایلات سوسیالیستی آشکاری داشت و موضوعاتی مانند تحدید مالکیت و تعدیل ثروت در محتوای مطالب روزنامهی بهار و دیگر نشریات وابسته بهطور برجستهای مطرح میشد. پس از توقیف روزنامهی نبرد در سال ۱۳۲۲، ایران ما بهمدیریت جهانگیر تفضلی بهعنوان ارگان جدید حزب جایگزین شد. در شهریور همان سال، مقامات انگلیسی تعدادی از اعضای حزب از جمله خسرو اقبال و جهانگیر تفضلی را بهاتهام همکاری با آلمان یا داشتن گرایشهای ضدانگلیسی بازداشت کردند. حزب پیکار در تقابل فکری و سیاسی با احزابی مانند حزب توده ایران و حزب عدالت بهرهبری علی دشتی قرار داشت و نشریات آن بهویژه با مطبوعات وابسته به حزب توده، درگیریهای قلمی تندی داشتند.
در سال ۱۳۲۲ و همزمان با بازگشت سیدضیاءالدین طباطبایی نخستوزیر پیشین پس از کودتای ۱۲۹۹ به ایران، هواداران وی تلاش کردند تا از حزب پیکار بهعنوان پایگاهی تبلیغاتی برای اهداف سیاسی او استفاده کنند. برخی از اعضای حزب نیز با این تصور که از طریق همکاری با سیدضیاء میتوانند به قدرت برسند، پیشنهاد کردند که هواداران او به حزب بپیوندند و مقدمات رهبری سیدضیاء بر حزب را فراهم آورند؛ اما اختلافهای درونی و دودستگی میان اعضای حزب مانع از تحقق این طرح شد. سرانجام، سیدضیاءالدین طباطبایی با تشکیل حزب ارادهی ملی و بهکارگیری گستردهی روزنامهها و رسانهها، در زمرهی مخالفان حزب پیکار قرار گرفت.
