کلمه «بهشت» به معنای مکان یا حالت کامل خوشبختی و آرامش است که در متون دینی و ادبی به عنوان جایگاه نیکان پس از مرگ توصیف شده است. این واژه نماد پاداش الهی، آسایش و سرور بی‌پایان است و معمولاً با صفات زیبایی، نور، سرسبزی و رفاه همراه است. مفهوم بهشت فراتر از جایگاه فیزیکی است و به نوعی بیانگر کمال روحی و اخلاقی انسان نیز هست.
«جهنم» برعکس بهشت، به معنای مکان یا حالت عذاب، درد و نابسامانی است که گناهکاران یا کسانی که از مسیر درست منحرف شده‌اند، در آن قرار می‌گیرند. این واژه در متون دینی و ادبی نماد تنبیه، رنج و محرومیت از آرامش است و معمولاً با آتش، تاریکی و عذاب همراه توصیف می‌شود. جهنم بیانگر پیامدهای اخلاقی و معنوی اعمال انسان است و هشدار نسبت به گناه و بی‌انضباطی اخلاقی به شمار می‌رود.
بهشت و جهنم همزمان نماد دو قطب تجربه انسانی هستند؛ یکی سرشار از پاداش و آرامش و دیگری مملو از تنبیه و عذاب. این دو واژه نه تنها مکانهای پس از مرگ را توصیف می‌کنند، بلکه در سطح مفهومی، معیارهای اخلاقی، رفتار و انتخاب‌های انسان را نشان می‌دهند. به این ترتیب، بهشت و جهنم، دو روی یک سکه‌اند که اهمیت نظم، اخلاق و درستکاری در زندگی را به تصویر می‌کشند.