منذر بن جارود عبدی (درگذشته ۶۲ هجری قمری) از شخصیت‌های برجسته تاریخ اسلام است که در دوران امام علی (علیه‌السلام) نقش مهمی ایفا کرد. او از قبیله عبدالقیس و از خاندان‌های معتبر بصره بود. پدرش، جارود بن معلی، از مسیحیان نصرانی بود که در سال نهم هجری به اسلام گروید و از صحابه پیامبر اسلام (صلى‌الله‌عليه‌وآله) شد. منذر در زمان امام علی (علیه‌السلام) در جنگ‌های جمل و صفین در رکاب ایشان جنگید و در جنگ جمل فرماندهی گروه عبدالقیس بصره را بر عهده داشت.
پس از جنگ صفین، امام علی (علیه‌السلام) منذر را به امارت اصطخر (یکی از شهرهای فارس) منصوب کرد. اما او در اموال بیت‌المال خیانت کرد و چهارصد هزار درهم از بیت‌المال اختلاس نمود. امام علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای به او که در نهج‌البلاغه آمده است، او را سرزنش کرد و از او خواست تا به وظایف خود در قبال مردم و بیت‌المال عمل کند.
منذر در دوره‌های بعدی به امویان گرایش یافت و به عنوان کارگزار یزید بن معاویه از سوی عبیدالله بن زیاد در منطقه‌ای از هند منصوب گردید. او در همان‌جا در سال ۶۲ هجری قمری وفات کرد. در مجموع، زندگی منذر بن جارود عبدی نشان‌دهندهٔ تحولات فکری و سیاسی در دوران اولیه اسلام است و نقش او در تاریخ اسلام قابل توجه است.
