ابعاد فقهی علامه جعفری

[ویکی فقه] علامه جعفری را همگان به فلسفه، عرفان، مهارت در معارف اسلامی و شناخت فلسفه غرب و مقایسه آن با فلسفه اسلامی می شناسند. جز اندکی از خواص ابعاد فقهی او را نشناخته و خود او نیز مگر در ضرورت به مباحث فقهی و اجتهادی نپرداخته است.
نوشته حاضر همراه با کاوشی در معنای فقه و حقیقت اجتهاد گوشه هایی از توانایی های علمی و چیره دستی او را در استنباط احکام آن همه مسائل نو پیدا می نمایاند. سخن از مقام والای فقیهی از فقیهان شیعی است که بسان همه فرزانگان فقه، عمری را برای فهم و درک دقیق و صحیح احکام الهی سپری کرد. و در به دست آوردن احکام نورانی آن زحمات طاقت فرسایی متحمل شد یعنی حضرت علامه آیة الله محمد تقی جعفری (قدس سره).
مفهوم فقه
فقه در لغت به معنای فهم است، و علم فقه، علمی است که در مورد احکام و تکالیف شرعی عملی مردم گفت و گو می کند. به عبارت دیگر فقه عبارت است از: علم به احکام شرعی فرعی از روی دلیل های تفصیلی آنها. 
حسن بن شیخ زین الدین، معالم الاصول، ص۲۳، چاپ سنگی.
از آنجا که هدف از قانونگذاری خداوند متعال، سامان بخشیدن به زندگی مادی و معنوی انسان ها می باشد، فقیه تلاش می کند مدلول و معنای واقعی خطابات را که کاشف و حاکی از احکام الهی هستند، به درستی دریابد و بتواند در مقام عمل، عینیت بخش دریافت و ارائه احکامی گردد که آن احکام دائرمدار مصالح و مفاسد واقعی و نفس الامری هستند.فقیه با بهره جستن از ملکه اجتهاد، به دنبال آن است که حکم فعل مکلف را از ادله تفصیلی استنباط کند؛ تا پاسخگوی همه نیازمندی های تکلیفی انسان در زمینه های زندگی فردی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در دنیا و زمینه ساز سعادت او در آخرت باشد.