عملیات بیت المقدس

[ویکی فقه] عملیات بزرگ بیت المقدس در تاریخ دهم اردیبهشت سال ۱۳۶۱ش آغاز شد. رمز این عملیات «یا علی بن ابی طالب (علیه السّلام) » بود.
این حمله، پس از عملیات پیروزمندانۀ فتح المبین در فروردین ماه آغاز شد. پس از فتح المبین نیروهای بسیاری آماده شدند، لشکرهای سپاه و ارتش به مناطق در نظر گرفته شده اعزام شدند. این برنامه، در جبهه های جنوب (جنوب اهواز و شمال خرمشهر) در قسمتی حدود ۵۴۰۰ کیلومتر مربع و در چند مرحله آغاز شد و تا چهارم خرداد ۱۳۶۱ ش ادامه یافت. مهم ترین هدف این عملیات، آزادسازی خرمشهر بود که به مسئله حیثیتی تبدیل شده بود و از نظر سوق الجیشی بسیار اهمیت داشت. شکستن محاصره آبادان در عملیات ثامن الائمه، آزادی بستان در عملیات طریق القدس و سپس عملیات فتح المبین برای آزادی قسمتی از خاک ایران، روحیه سربازان اسلام را تقویت کرده بود. انهدام ضد انقلاب در داخل نیز سبب آرامش داخلی کشور، توجه بیشتر به مناطق جنگی و نیز آسودگی خاطر رزمندگان از جریان های داخلی شد. اوضاع منطقه به سبب پیروزی های ایران بسیار متشنج بود؛ زیرا آمریکا و سایر دولت های غربی آشکارا از این امر ناراحت بودند. در چنین شرایطی، عملیات بسیار پر اهمیت بیت المقدس مطرح شد. اهمیت این مطلب، به آن دلیل است که خرمشهر، استراتژیک ترین نقطه درگیری محسوب می شد؛ به گونه ای که گروه غالب و مسلط بر آن، برنده جنگ محسوب می شد.
موقعیت جغرافیایی
منطقۀ عملیاتی مزبور، شامل جنوب غربی اهواز و غرب کارون بود که میان چهار مانع طبیعی، محصور بود: از شمال به رودخانه کرخه کور، از جنوب به رودخانه اروند، از شرق به رودخانۀ کارون و از غرب به هور الهویزه و شط العرب منتهی می شود. اهمیت منطقه، سبب شده بود که عراق برای حفظ آن، بسیار مصمم باشد. هموار بودن این قسمت، امتیازی برای عراق محسوب می شد ولی محدودیت نیرو و وسعت منطقه، از نقاط ضعف دشمن بود. سپاه صدام، به دلیل همین محدودیت ها، قوای خود را در نقاط مهم جیفر و خرمشهر متمرکز کرده بود و در تدبیر پدافندی خود، بیش از همه به خرمشهر و بصره اهمیت داده بود.
اهداف این نبرد
۱. انهدام نیروهای متجاوز؛ ۲. آزادسازی خرمشهر با توجه به اهمیت استراتژیک و سیاسی آن؛ ۳. تهدید بصره برای وادار کردن عراق به پرداخت خسارت جنگ؛ ۴. خارج کردن شهرهای سوسنگرد، هویزه، پادگان حمید و جاده اهواز – آبادان از برد توپخانه دشمن؛ ۵. آزادی جادۀ اهواز – خرمشهر.