جنگ عراق با ایران از ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ تا ۲۹ تیر ۱۳۶۷ به طول انجامید و یکی از طولانی‌ترین و خونین‌ترین جنگهای قرن بیستم بود. این جنگ به دلایل مختلفی آغاز شد، از جمله اختلافات مرزی، ملی‌گرایی، و تنش‌های سیاسی میان دو کشور. عراق به رهبری صدام حسین، با هدف گسترش نفوذ خود و تضعیف ایران پس از انقلاب اسلامی 1357، به ایران حمله کرد.
در آغاز جنگ، عراق با استفاده از نیروی هوایی برتر و تجهیزات مدرن‌تر، موفق به پیشروی در خاک ایران شد. اما ایران به سرعت توانست با بسیج نیروهای مردمی و ارتش، مقاومت کند و خطوط دفاعی را تقویت کند.
طی سالهای جنگ، هر دو کشور هزینه‌های انسانی و اقتصادی سنگینی را متحمل شدند. تخمین زده می‌شود که میلیون‌ها نفر در این جنگ کشته، زخمی یا مفقود شده‌اند. زیرساخت‌های هر دو کشور به شدت آسیب دید و اقتصاد آن‌ها دچار بحران شد. همچنین، این جنگ تأثیرات عمیقی بر سیاست‌های داخلی و خارجی هر دو کشور داشت.
در نهایت، جنگ در سال 1367 با پذیرش قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل به پایان رسید. هرچند که هیچ‌یک از طرفین به اهداف خود نرسیدند و مرزهای بین دو کشور به حالت قبل از جنگ بازگشت، اما پیامدهای این جنگ همچنان در سیاست‌های منطقه‌ای و جهانی محسوس است. جنگ عراق با ایران نه تنها به عنوان یک درگیری نظامی، بلکه به عنوان یک نقطه عطف در تاریخ معاصر خاورمیانه شناخته می‌شود که تأثیرات آن تا به امروز ادامه دارد.
